miód pszczeli
Miód naturalny to produkt spożywczy wytwarzany przez pszczoły z nektaru kwiatów lub spadzi (wydzielin mszyc i czerwców występująych na liściach drzew iglastych i liściastych) i gromadzony w plastrach jako zapas pokarmu. Pod względem chemicznym jest roztworem wodnym różnych substancji organicznych i nieorganicznych (około 80%), głównie węlowodanów, także zwiąków azotowych, kwasów organicznych, składników mineralnych, enzymów, witamin oraz substancji wonnych i barwników. Jest produktem silnie zróżnicowanym biologicznie (zależnym od roslin odwiedzanych przez owady. Ze względu na bogaty skład miód kryje w sobie wiele właściwości odżywczych, leczniczych oraz pielęnacyjnych. W zależności od surowca z którego powstał, miody dzielimy na:
nektarowe (kwiatowe) przyjmuje zwykle zapach kwiatów
spadziowe przyjmujący zapach igliwia lub żywiczny;
mieszane.
Rodzaje miodów odmianowych
miód mniszkowy – miód nektarowy zbierany z kwiatów mniszka pospolitego Taraxacum officinale Web., barwy od jasnożółtej do ciemno bursztynowej, bardzo gęsty, lepiący się, szybko krystalizuje; zapach i smak świeżego miodu właściwy roślinie, dojrzały staje się bardziej przyjemny. Mniszek to wczesny pożytek pszczeli, rodziny pszczele często wykorzystują go jako pożytek rozwojowy. Pozyskanie czystego odmianowo miodu jest trudne, częściej wystepuje jako składnik miodów wielokwiatowych wiosennych. Poszukiwany z uwagi na walory smakowe i zdrowotne. Polecany na schorzenia wątroby i dróg żółciowych.
miód rzepakowy – odmiana miodu nektarowego wyróżnionego w normie polskiej, pochodzącego z kwiatów rzepaku ozimego Brassica napus L.; Barwa : w stanie płynnym prawie bezbarwny lub lekko słomkowy, po krystalizacji biało kremowy, o konsystencji drobnoziarnistej (krystalizuje szybko), zapachu słabego, podobnego do kwitnącego rzepaku, smaku słodkiego, mdłego, lekko gorzkawy; pojawił się obficie na rynku wraz z wprowadzeniem na większą skalę upraw rzepaku; parametry chemiczne: woda 17,7%, cukry redukujące 77,7%, sacharoza 1,0%, pH 4,10, związki mineralne 0,12%, kwasowość ogólna 17,7 mval/kg, wolne kwasy 13,90 mval/kg. Jest miodem o największej zawartości glukozy i aminokwasów.
Wskazania lecznicze : Miód rzepakowy jest cenną odżywką regeneracyjną w stanach wyczerpania fizycznego i psychicznego. Skuteczny w leczeniu chorób serca, naczyń wieńcowych i układu krążenia. Potas i magnez zawarte w miodzie wpływają korzystnie na mięsień sercowy, stabilizują ciśnienie krwi i przyczyniają się do zahamowanie procesu miażdżycowego. Skuteczny w leczeniu przeziębień oraz stanów zapalnych górnych dróg oddechowych - łagodzi kaszel. Pomocny w schorzeniach nerek i układu moczowego, wspomaga terapię choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy.
Właściwości miodu rzepakowego wykorzystuje się w leczeniu chorób zewnętrznych - pomaga oczyszczać chorą tkankę z elementów martwiczych i ropnej wydzieliny. Szybkie przyłożenie miodu na poparzoną skórę zabezpiecza ją przed tworzeniem się pęcherzy i rozwojem zakażenia.
miód akacjowy - odmiana miodu nektarowego, wyróżnionego w polskiej normie, pochodzącego z kwiatów robinii akacjowej Robinia pseudoacacia L.; koloru od bezbarwnego do jasno słomkowego, po skrystalizowaniu przyjmuje zabarwienie od białego do kremowo-żółtego, konsystencji gęstej, długo utrzymuje się w stanie płynnym - krystalizuje powoli. Aromat delikatny podobny do zapachu kwiatu robinii, w smaku słodki, lekko mdły. Skład chemiczny: woda 17,4%, cukry redukujące 72,5%, sacharoza 7,7%, związki mineralne 0,1%, pH 4,20, kwasowość ogólna 22,9 mval/kg, wolne kwasy 18,80 mval/kg.
Wskazania : Ze względu na bogactwo fruktozy jest przydatny dla chorych z lekkimi postaciami cukrzycy. Znajduje zastosowanie w leczeniu schorzeń przewodu pokarmowego, między innymi w zaburzeniach trawiennych, stanach skurczowych i zapalnych żołądka i jelit, w nadmiernym wydzielaniu soku żołądkowego. Wspomaga leczenie schorzeń nerek i układu moczowego. Posiada cenne walory regeneracyjne w stanach wyczerpania. Lubiany przez dzieci jako słodzik do posiłków.
miód lipowy – należy do najbardziej znanych i rozpoznawalnych miodów; odmiana miodu nektarowego wyróżniona w normie polskiej, pochodzącego z kwiatów lipy, głównie drobnolistnej Tilia cordata Mill. i Tilia platypfyllos Scop.; barwy od zielonkawo żółtej do jasno bursztynowej, po skrystalizowaniu biało żółty do złocisto żółtego, o konsystencji drobnoziarnistej, bardzo aromatyczny o silnym zapachu, podobnym do zapachu kwiatów lipy, w smaku słodki i ostry z gorzkawym posmakiem; skład mineralny: woda 18,0%, cukry redukujące 73,1%, sacharoza 1,5%, związki mineralne 0,23%, pH 4,00, kwasowość ogólna 39,00 mval/kg, wolne kwasy 31,40 mval/kg.
Wskazania: polecany przy przeziębieniach, schorzeniach górnych i dolnych dróg oddechowych, działa wykrztuśnie, uspokajająco, obniża ciśnienie krwi, polecany w chorobach serca i układu krążenia. Działa łagodnie moczopędnie, skutecznie likwiduje obrzęki. Polecany w schorzeniach układu nerwowego, stresie i bezsenności. Zawiera dużo lizozymu, enzymu o silnych właściwościach antybiotycznych.
miód gryczany – odmiana miodu nektarowego, pochodzącego z kwiatów gryki Fagopyrum sagittatum Gilib., barwy ciemno herbacianej do brunatnej, po skrystalizowaniu brązowej, konsystencji gruboziarnistej niejednolitej, zapachu bardzo silnym, zbliżonym do zapachu kwiatu gryki. Smak słodki, bardzo aromatyczny, ostry. Skład chemiczny: woda 18,8%, cukry redukujące 77,2%, sacharoza 0,8%, związki mineralne 0,19%, pH 4,00, kwasowość ogólna 48,50 mval/kg, wolne kwasy 40,60 mval/kg.
Uznawany za najbogatszy w enzymy polski miód.
Wskazania: sprawdza się w zapobieganiu i leczeniu chorób serca i krążenia, zwłaszcza na podłożu miażdżycowym.
Sprawdza się w leczeniu nerwicy serca i żołądka. Ochrania i odtruwa wątrobę. Korzystne efekty w chorobach układu oddechowego, szczególnie w chorobach płuc. Wyjątkowo cenny w leczeniu niedokrwistości z niedoboru żelaza. Podawany chorym w okresie rekonwalescencji , po zabiegach operacyjnych z utratą krwi, w zaburzeniach na tle nerwowym, w stanach wyczerpania psychicznego. Miód gryczany wpływa korzystnie na wzrok, słuch i pamięć. Wspomaga terapię nowotworową. Podnosi walory smakowe wypieków. Jest też najlepszy do wyrobu miodów pitnych.
miód wrzosowy – odmiana miodu nektarowego (z uwagi na ograniczony dostęp do pożytków rzadko spotykany), pochodzącego z kwiatów wrzosu Calluna vulgaris Salisb.; Oznacza się silną galaretowatą konsystencją. Barwa: w stanie płynnym ciemno-bursztynowa z czerwonym odcieniem, po skrystalizowaniu bursztynowy lub brunatny, o drobnoziarnistej konsystensji, zapachu silnym podobnym do zapachu kwiatu wrzosu, mało słodki, ostry i gorzkawy; parametry chemiczne: woda 20,1%, cukry redukujące 71,4%, sacharoza 0,8%, pH 4,20, związki mineralne 0,35%, kwasowość ogólna 31,50 mval/kg, wolne kwasy 26,60 mval/kg. Miód wrzosowy jest bogatym źródłem witamin A, B, B6, PP i biopierwiastków, ceniony jest ze względu na dużą zawartość łatwo przyswajalnego żelaza oraz wysoką zawartość łatwo przyswajalnego białka
Wskazania: Aktywne biologicznie składniki miodu wrzosowego o działaniu moczopędnym, bakteriobójczym i przeciwzapalnym sprawiają, że jest on wykorzystywany w leczeniu schorzeń nerek, dróg moczowych i prostaty. Skuteczny w chorobach błony śluzowej jamy ustnej i gardła, migdałków oraz schorzeniach przewodu pokarmowego. Ułatwia trawienie i wywiera korzystny wpływ przy stanach zapalnych żołądka i jelit.